Naar Faro

Het was even zoeken alvorens we Albufeira weer uit zijn. En wat is 'uit'. We blijven in stedelijk gebied fietsen. Af en toe een stuk waar nog niet gebouwd wordt. Ondanks de slechte economische situatie in Portugal zien we toch nog veel (vnl. jonge) bouwvakkers aan het werk. Dat valt ons de hele rit vanaf Lissabon al op. En rond het middaguur zien we ze vaak lunchen in de eenvoudige eettentjes en kroegen. Een pasta, tosti of sandwich met daarbij steevast een flesje bier. Vaak werpen ze van een afstand een snelle blik op onze fietsen om dan ook gelijk naar onze richting te kijken. En je ziet ze denken 'die zijn gek'.
We pikken de Ecovia weer op en 300 meter verder zijn we die al weer kwijt. We trekken door Santa Eulalia,en Olhos de Agua en krijgen (toch weer op de Ecovia) dan een stukje mooie natuur. Vervolgens Vilamoura, Quarteirao en komen dan van het ene op het andere openbare golfterrein.

Na Quinta da Lago rijden we opnieuw zo'n golfterrein op, omdat opnieuw de bewegwijzering te wensen over laat. Volgens een man op een gemotoriseerde driewieler kunnen we met onze fietsen wel doorrijden. We fietsen langs de randen van de green en 'geruite broeken' kijken verschrikt op. We besluiten uiteindelijk terug te gaan.
Tegen 19.00 uur komen we via de drukke N125 in Faro aan. We kloppen aan bij een hostel. Maar die zit, behalve de slaapzaal, al vol. En op een of andere manier vinden we dat niet goed genoeg. We worden verwezen naar een 'pensao' aan de andere kant van het plein. Een Engelse 'heks' doet open. Ze heeft plaats, maar de fietsen kunnen niet binnen. Zo op het oog lijkt het een goed adres. Bij nader inzien toch te veel voor het geld. Een eenvoudige douche-constructie op de kamer. Met enig hocus pocus krijgen we de schuifdeurtjes aan het schuiven, de wc-bril kan niet recht overeind omdat het toilet iets te dicht tegen de muur staat en de laaghangende stortbak de bril terug laat vallen. Ons gratis advies: volgende keer een paar tientjes meer investeren en alvorens aan de slag te gaan een rolmaat ter hand nemen om een en ander beter op maat te monteren. De 'Watson' tv (nooit van gehoord) en de bijbehorende afstandsbediening blijken niet bij elkaar te horen, dwz de drukknoppen geven geen signaal door. Of de Watson, een tegendraads model uit het eerste Engelse industriële tijdperk, vertikt het om te gehoorzamen.
Het schijnt morgen een nationale feestdag te zijn. Daarom waren er vannacht luidruchtige jongeren nog laat op straat. Af en toe, vanuit het raam, een blik geworpen op onze fietsen die moederziel alleen op straat staan. Onaangeroerd staan ze er nog.
Na Faro het laatste stuk naar de Spaanse grens. Naar verluid een mooi stuk met aardige campings aan of nabij de kust. Er gaat niets boven kamperen.