Alle dagen feest

We hebben het Ecovia-fietspad verder gevolgd richting Albufeira. De populairste vakantiebestemming hier aan de zuidkust. Het voordeel van de Ecovia is dat het je langs de mooiste plekjes brengt. En vaak op onverharde wegen, waar je alleen als fietser komt. Dat er af en toe een steil stukje in zit met veel losse stenen nemen we op de koop toe. Soms heb je geen grip meer met je achterwiel en moet je, als je ook nog eens omhoog moet, wel eens afstappen en met de fiets aan de hand (en 25 kilo bagage) een stukje lopen. Al met al hebben we de zwaarste stukken al gehad.

We zijn al vrij snel in de badplaats Armacao de Pera. Bij de Tourist-office is gratis wifi. Eindelijk gelegenheid om het verslag van de laatste twee dagen op ons weblog te plaatsten. We slaan wat broodjes, beleg en het nodige 'gezond' in en zoeken een mooie strategische plek om de middaglunch te nuttigen. Uiteraard met uitzicht over zee.
Het is nog een kilometer of vijftien tot Albufeira. Dus we doen rustig aan. Onderweg komen we pal aan zee nog een natuurgebied tegen met, hoe kan het ook anders, Nederlandse vogelaars. We zien: flamingo's, grote zilverreiger, kluten, steltkluten, dodaars, grutto's, aalscholvers, tapuiten, Adouins meeuwen (en niet onze eigen zilvermeeuw zoals we tot nu toe gedacht hadden). Ervaringen nog even uitgewisseld wat we wel of niet gezien hebben onderweg.

Bij binnenkomst van Albufeira nemen we niet de brede autoweg die naar de binnenstad voert, maar slaan gelijk rechtsaf om via de 'achterdeur' de boulevard op te rijden. Met de fiets kom je dan, zo hebben we geleerd uit ervaring, op de wandelboulevard. En zo ook deze keer. Als fietser tussen 'Henk en Ingrid' en 'William en Sarah'. Ook hier hetzelfde beeld, n.l. (sportieve) senioren en jonge ouders met jonge kinderen. En: Britten die er wel heel blank uit zien. Te veel zon is zeker niet goed voor onze huid, en ook de Engelse zomer was slecht, maar wat hier voorbij komt aan 'bakkersknechten' is met geen pen te beschrijven.

Er is veel hotelaccommodatie en het aanbod is minder in vergelijking met de zomer, dus we gaan op zoek naar een goed onderkomen voor een redelijke prijs. Het eerste hotel, met uitzicht op zee vraagt 85 euro. Resoluut slaan we dit aanbod van de hand. Het is dan wel in alle opzichten een prima hotel, maar voor die prijs en ook nog wel lager moeten we we wel iets anders kunnen vinden. We komen uiteindelijk uit op een adres, met een prachtig uitzicht over de stad en een privé-zwembad voor 40 euro. Een prima locatie, alvorens de laatste stukken naar de Spaanse grens af te werken. We blijven hier twee dagen o wat meer tijd te besteden aan het lezen van een boek.

Regelmatig vliegen de Transavia's over om in het dichtbij gelegen Faro de nieuwe lading toeristen af te leveren. Het ontbreekt de vakantieganger aan niets. En je kunt er van vinden wat je wil, maar het is wel ' mooi' vorm gegeven. En toegankelijk voor iedereen. Roltrappen om naar hoger gelegen delen van de stad te komen b.v. Overdag is het redelijk rustig, maar s' avonds ontwaakt 'het beest' en ben je overgeleverd aan de duivel en zijn malle moer. De binnenstad is een attractiepark geworden. Panfluiters verkleed als Inca's met een duivelsmasker en live optredens van tweederangsartiesten. De 'kermis' gaat nog lang door. Als we aan het eind van de avond vanaf onze riante locatie, op ons 'eigen' terras, op het rumoer neerkijken, kunnen we meezingen met de liederen die uit een vlakbij gelegen karaoke-bar opstijgen. We weten ons nog maar net in te houden. En dat valt niet mee in de wereld van 'alle dagen feest'.