Roosvicee

Gisteravond voor het eerst het restaurant van een camping bezocht. Een bont gezelschap strijkt neer op het terras. Engels is uiteraard de voertaal. Conversaties zijn goed te volgen, behalve van de Engelsen zelf. Zeker 6 verschillende onverstaanbare engelse dialecten hebben we waargenomen. We konden slechts een enkele zin goed begrijpen, 'one beer in one hand, a cigaret in the other' . Een levendig geheel en dat is op menige camping wel eens anders. Het restaurant is de pub, zoals de satelietschotel alles brengt waar ze thuis het hele jaar naar kijken. En vanmorgen hebben we gezien dat ze daar ook mee op staan. Filemeldingen op de rondwegen van Londen. Sommigen, en dat geld ook voor de Nederlanders, gaan hier zelfs wonen. Vroeger woonde alleen Willem Frederik Hermans in Parijs en Gerrit Komrij in Portugal. Maar die Gerrit zag het op zeker moment aan komen; 'of het is in Nederland te koud of te ongezellig'. Er was in ieder geval iets niet pluis in Nederland volgens hem. En zoals de Engelsen zichzelf blijven, zo gaat dat ook met de Hollanders volgens Gerrit Komrij. En onze gewezen 'dichter des vaderlands' kon het kernachtig omschrijven. 'thuis drinken ze roosvicee en hier drinken ze ook roosvicee'.

We hadden ons voorgenomen om misschien de Spaanse grens te halen, maar we kwamen pas laat op gang en het was zeker 13.00 uur voordat we in het zadel zaten. De Ecovia liep achter de camping langs, evenwijdig met de spoorlijn. Maar al snel konden we niet verder. Opgebroken weg en wel zodanig dat we de fiets niet met alle bagage over de brede geul konden tillen. Er bleef niks anders over dan de N125 te nemen. Bij Fuzeta rijden we het dorp weer in en de lokale kroegbaas zet ons weer op het goede spoor. En deze keer een van de mooiste stukken op het Ecovia-pad. Ten oosten van Faro heb je nauwelijks meer stranden. Veel slikvelden en geulen die bij eb droog komen te liggen. Voor de vogelaar een waar paradijs. Flamingo's, talloze steltlopers, nog een ooievaar, etc. We kunnen er niet genoeg van krijgen.

Tussen al dat moois nog wat hardwerkende Portugese arbeiders die in de zoutpannen bezig zijn. Bij aankomst in het verrassend fraaie Tavira nuttigen we een Sagres-biertje en leggen ons daarmee neer bij het onvermijdelijke. Morgen weer een dag. Er waait een warme wind en als het goed is dan hebben we die morgen pal in de rug. Dan is het bereiken van de grensplaats Vila Real de Santo Antonio een fluitje van een cent.