Foto's

We zijn weer aan het werk. Hebben nog even tijd gevonden om foto's toe te voegen aan het weblog. Dus begin nog even bij het begin en bekijk de foto's die bij de berichten zijn geplaatst.

Nog meer foto's zijn te zien op het webalbum via onderstaande link:

Van Lisboa naar Sevilla

Bedankt voor jullie leuke reacties tijdens, maar ook zeker bij terugkomst in Sleen.

jan en hilde

Sevilla

Vandaag Sevilla verkend, voor zover we dat nog moesten doen. Bij eerdere bezoeken aan deze stad hadden we de bezienswaardigheden al bekeken. We hebben ons nu beperkt tot de kathedraal en voor het uitzicht over de stad nog even de klokkentoren/minaret beklommen. Het is allemaal heel erg katholiek en hier en daar nog een vleugje Islam. Altijd fascinerend in deze geweldig grote kathedraal is het bekijken van het praalgraf van Columbus. En gekscherend hadden we al gezegd, dat we Columbus een hand wilden geven. Maar dat zal niet mee vallen, want er schijnen op 13 plekken in de wereld restanten van de ontdekkingsreiziger te liggen. Cuba, Santo Domingo, Sevilla, etc.

En als we het toch over Columbus hebben. Hoe zat dat nu met dat ei van Columbus. Welnu:
Tijdens een gastmaal bij kardinaal Mendoza werd tegen Columbus gezegd dat ook iemand anders Amerika had kunnen ontdekken als hij het niet had gedaan.Columbus vroeg daarop alle aanwezigen of ze hun ei rechtop konden laten staan. Niemand lukte het. De eieren vielen steeds om. Columbus pakte toen zijn ei en maakte één kant plat door het op tafel te tikken. Het ei bleef nu rechtop staan. Hij zei dat "iedereen wel iets kan ontdekken, maar dat het erom gaat wie dat het eerste doet."
Het is maar dat u het weet. Goed, behoudens het stukje morgen naar het vliegveld (1,3 km over de snelweg !!), zit het fietsen er weer op. De fietsbroek hebben we al twee dagen niet meer aan gehad. Dat is na 4 weken toch een raar gevoel. Een dag niet gefietst is een dag niet geleefd. Volgende week is dat gevoel weer over. Zoals ook de temperatuur drastisch omlaag zal gaan. Daar zullen we snel weer aan wennen. Maar laat een ding duidelijk zijn. Nederland is een fantastisch fietsland. Nooit de weg kwijt, overal wel een bord of een paddestoel. En dat idee van die knooppunten moeten we maar gaan verkopen aan die Zuid-Europeanen. Want het is toch raar, dat je, zoals we gisteren van een Nederlandse fietser moesten horen, hij er 4 uur over heeft gedaan om de stad binnen te komen. Maar aan de andere kant is dat een deel van het avontuur. Zelf uitzoeken en zo op verrassend mooie plekjes uitkomen en bijzondere mensen tegenkomen. We willen graag, ook al is het maar voor even, ontdekkingsreizigers blijven.

Eindstation Sevilla bereikt

We gingen in een bijna uitgelaten stemming op pad. We beseften dat we aan onze laatste traject bezig waren. Na vandaag moesten we op z' n minst een jaar wachten om weer het gevoel te hebben van 'on the road' te zijn. Het dagelijkse ritueel van opzadelen, het fietsen zelf, de spontane contacten onderweg, de vermoeidheid, de weersomstandigheden, prachtige plekjes, de biertjes bij aankomst, etc. Het hoort er allemaal bij. Na 4 weken is het bijna niet voor te stellen dat we volgende week al weer aan ons werk moeten beginnen.
Het eerste begin vanaf de camping in El Rocio is niet zo bijster interessant. Vooral akkerbouw en tuinbouw. Op het land werklui druk bezig met het bewerken van het land. Een groep arbeiders ziet ons voorbij gaan. En roepen: 'vive la bicycletta' . Op zo'n laatste fietsdag hadden we geen mooier compliment kunnen krijgen. En wij riepen, bijna in koor, 'vive espagna'. Terwijl we ondertussen gestaag doorfietsen meenden we te horen, ' vive la revolucion'. Maar dat was waarschijnlijk een soort inbeelding. En bovendien is het crisis en geen revolutie in Spanje. En de Franco-tijd ligt al weer een tijd achter ons.

De rest van het traject tot Sevilla is afwisselend. Nog een beetje Donana gezien (nog wel een mangoest gespot). Lijkt ons wel heel bijzonder. Maar verder geen bijzondere landschappen. Er zat halverwege, om te plagen, nog wel een heuveltje van 7%. Maar daar reden we glimlachend en met gemak omhoog. Nog een paar keer gevraagd waar je met je fiets Sevilla binnen komt. En het valt op dat menigeen dat gewoon niet weet. Uiteindelijk vinden we de plek waar we de Guadalquivir over kunnen steken. En onmiddellijk zien we opvallend veel fietsers. Sevilla is een fietsstad. Met fietspaden.
We hadden s' ochtends al via internet een overnachting geboekt,dus we gingen direct op ons doel af. Via de kortste weg. We manoeuvreerden onszelf door allerlei smalle straatjes en drukke pleinen. En binnen no-time hadden we ons doel bereikt. Hostal La Cathedral. En na een heerlijke douche onmiddellijk de stad in. Om te vieren dat we ons doel hebben bereikt. Lisboa - Sevilla.
We zijn nu niet voor het eerst in Sevilla, maar komen opnieuw tot de conclusie dat dit waarschijnlijk de mooiste stad is van Spanje. Het is nu 23.00 uur en het is nog steeds heel warm en heel druk. We hebben nog zeker twee hele mooie dagen te gaan.
We gaan morgen Columbus een hand geven.

De slaapzak

Ondanks de dagelijkse temperatuur van ruim dertig graden in El Rocio, 60 km van Sevilla, hebben we het vannacht voor het eerst koud gehad. Onverwachts eigenlijk. De tent eerst half open, dwz het muskietengaas voor de opening. Ieder een dun lakentje over zich heen. s' Nachts wakker geworden van de kou. En van muziek en gezang uit het dorp.
Konden we eindelijk de slaapzakken gebruiken om ons te beschermen tegen de kou.
We hadden plannen om in het dorp uit te zoeken waar we met de fiets mochten komen in het grotendeels ontoegankelijke gebied. En we zouden ook navragen of en zo ja welke wandelroutes er in de nabijheid liepen. Is weer iets anders na ruim drie weken fietsen. En daarna konden we dan gaan zwemmen op de camping. Maar het liep uiteraard anders. Het was rond twaalf uur al weer zo warm dat we besloten om eerst te gaan zwemmen. En tot onze verrassing waren we de enige in het bad. Werklieden waren bezig met reparatie aan het wegdek. Bij de ingang van de camping, pal naast het zwembad. En daar waar wij na een frisse duik al weer snel de schaduw opzochten bleven zij continue, op het heetst van de dag, in de zon doorwerken. Je bent er als Spanjaard mooi klaar mee, met die hoge temperaturen. Wij zijn de hele middag blijven hangen in het zwembad en dus eigenlijk vandaag niks gedaan.
Nog wel in alle rust proberen uit te zoeken wat de meest voor de hand liggende route is per fiets vanuit El Rocio naar Sevilla. De routeplanners zijn het niet met elkaar eens. Wel het eerste deel, dat ligt voor de hand. Maar het gaat vooral om het punt waar je de rivier en zijrivieren met een fiets over mag steken naar de stad Sevilla. Morgen ook de mensen hier bevragen, maar eerlijk gezegd verwachten we daar niet veel van. Die hebben nooit naar Sevilla gefietst. En raden je het vooral af om het te doen. Wat dichter bij de stad worden we wel wat wijzer. En anders is er altijd nog de politie. Daar hebben we in het verleden goeie ervaringen mee gehad. Maar voor hetzelfde geld blijven we onderweg nog ergens hangen op een mooi uitnodigend plekje. We hebben per slot van rekening nog tijd genoeg. Na donderdag hebben we dan nog drie dagen om het prachtige Sevilla te bekijken.
Maar eerst nog een nachtje in de tent. We laten ons niet meer verrassen en kruipen gelijk onder of in de slaapzak.

Precaucion

Een frisse duik is het niet geworden. Zo vroeg in de ochtend is er nog niemand die een duik waagt. Opkomend of juist afgaand water? Wel zijn een aantal vissers vlak onder de kust actief. En een kanovaarster die even buiten de branding het schijnbaar rustige water doorklieft.
We nemen afscheid van de kust en gaan op weg naar El Achabuchi". Het bezoekerscentrum van La Donana. In de nabijheid van het centrum zijn diverse plekken waar vogels gespot kunnen worden. Maar weinig water en dus weinig vogels. Wel wordt ons, als we het park in- en uitfietsen, met het verkeersbord 'precaucion', gevraagd voorzichtig te zijn met de lynx. Een kop van het roofdier en daaronder 'Precaucion'. Alsof je over het beest struikelt als je niet goed uitkijkt. Een opmerkelijk bord, want de kans dat je dit schuwe beest zou kunnen zien is heel heel erg gering.

Aan het eind van de middag komen we aan in El Rocio. We zijn hier al eens eerder geweest en opnieuw worden we gegrepen door de fantastische aanblik van het dorpje, geheel in het zand gelegen, dat midden in La Donana ligt. Met op de voorgrond het prachtige witte kerkje. Een bedevaartsoord voor velen. En met Pinksteren het middelpunt van een processie die elk jaar live door de Spaanse tv wordt uitgezonden. Een miljoen mensen komt hier jaarlijks op af. Volgens traditie sjouwen sterke mannen uit het naburige dorp Almonte de Virgin (madonna) van El Rocio door het dorp. Zoek voor de aardigheid eens een filmpje over El Rocio via youtube en je gelooft je eigen ogen niet.

's Avonds gegeten in het dorp. Het is spaarzaam verlicht en nodigt uit tot een bezoek. Het wordt helemaal sprookjesachtig als ook mannen te paard en rijtuigen met passagiers door de zandstraten trekken. Wel hebben we vreselijk veel last van stekende muggen. Vanmorgen nog contact gehad met een van onze collega's en die klaagde over het herfstweer in Nederland, maar het voordeel van Nederland is dat je daar geen muggen hebt. Hier steken ze als de moord. Een bord met zo'n irritant beest erop en dan daaronder 'Precaucion' zou hier niet misstaan.

Een frisse duik

De eerste dag van de week moet er weer gewerkt worden. Ook in Spanje. Meneren en mevrouwen lopen langs het terras waar we ontbijten. Mapjes, ordners of gewoon losse stapeltjes papier onder de arm. Sommigen nuttigen snel nog een ontbijt voordat ze naar kantoor gaan.

We verlaten de stad en zijn op weg naar het Donana park. We kwamen aan de andere kant van Huelva binnen. Dat is duidelijk de mooie kant. Met prachtig zicht op de stad, de haven en het getijdelandschap. Hier aan de oostkant moeten we door kilometerslang industriegebied. En voornamelijk petrochemische industrie. Er is nog veel vrachtverkeer op de weg, maar als we uiteindelijk de afslag naar Matalascanas hebben genomen wordt het een stuk rustiger. En na de badplaats Mazagon Is er nauwelijks nog verkeer. Dat is ook niet zo gek, omdat na Matalascanas de weg niet verder langs de kust gaat. Daar begint het beschermd gebied van het Donana natuurpark, een van de grootste wetlands van Europa. Tot onze verrassing loopt er een speciaal verhard fietspad evenwijdig aan de openbare weg. Als het over gaat in een pad voor mountainbikers dan verkiezen we toch de openbare weg. Geen verkeer en een prachtige brede weg en mooi strak asfalt. Nou moet u weten dat we een paar jaar geleden, in het voorjaar, het natuurpark al eens hebben bezocht. En we herinneren ons nog een nagenoeg stil strand. En we hebben ons vandaag voorgenomen om daar te gaan zwemmen. In de Atlantische Oceaan. Halverwege herkennen we het punt. Het ziet er nog net zo uit. Een parkeerplaats in het zand en vervolgens een houten vlonder dat na 1,2 km op het strand uitkomt. En alles klopt nog. Een heel groot strand en een paar strandgasten. We verruilen de koerskleding voor de zwemkleding en even later liggen we in de oceaan.

Een ander voornemen vandaag is het verkiezen van de camping boven een hotelbed. Even voor Matalascanas komen we langs de camping. In tegenstelling tot onze informatie is deze gesloten. Een andere verrassing is het plaatsje zelf. In deze badplaats vinden we niets terug van de levendigheid van de Portugese toeristische badplaatsen. Het seizoen is hier blijkbaar voorbij. Sommige delen zijn geheel verlaten. Complete wijken zijn uitgestorven. Heel veel is te huur en/of te koop. In een hostel vinden we een goede slaapplek.
Morgen wellicht opnieuw een frisse duik en dan in de loop van de dag noordwaarts naar ons favoriete dorpje in Andalusie, El Rocio. Het ligt midden n het Donana natuurpark. Met camping, tenminste ......

Zondag rustdag

Vanmorgen besloten om een nachtje bij te boeken in het 5 sterren hotel in Huelva. En net als veel mensen hier, een beetje niks doen. Ontbijt op het terras. Wandeling naar de haven en weer terug. We hadden nog even willen fietsen buiten de stad, maar waren daar te lui voor. Ook de fietsen hebben rust nodig. En: vanmiddag net zolang gezocht tot we de wielerklassieker Parijs - Tours (live) op ons toestel hadden gevonden. Mooi lcd-scherm op de kamer, airco aan, languit op bed, consumptie binnen handbereik. Werd het toch nog een mooie dag.

Echte Nederlanders

Wat later op de avond. 'Wisten jullie dat veel in Nederland uitgeprocedeerde asielzoekers naar Portugal gaan'. Dat hoorden we gisteravond aan het tafeltje naast ons op het terras. Nederlanders dus. Landgenoten die, zo bleek later, met een boot al in verschillende havens in Portugal hebben gelegen. Hadden na een jaar in de haven van Lissabon nu besloten de haven van Vila Real de Santo Antonio als ligplaats te nemen. We vangen nog iets op over wel of niet straffen en wel of niet aanpakken van ... Echte Nederlanders, die zich niet zo met Nederland bezig willen houden, daar ogenschijnlijk niet zoveel meer mee hebben. Maar schijn bedriegt.
Ondertussen maken we gebruik van de draadloze internetverbinding op het plein. Blijven met behulp van de app van Voetbal international op onze Ipad 'live' op de hoogte van de verrichtingen van 'onze' jongens. Bij het verlaten van het terras kunnen we het als 'echte' Nederlanders niet laten: 'we hebben zojuist contact gehad met de bondscoach en die laat weten dat zijn jongens zojuist met 1-0 hebben gewonnen van Moldavië'. 'Waar gaat het over', zegt zij. En vervolgens zelf antwoordend: 'oh over voetbal zeker, daar hebben we niet zoveel mee'.

Om een uur of twaalf steken we de Guadiana over en stappen aan Spaanse wal in Ayamonte. Bij het verlaten van het grensplaatsje, op weg naar de stad Huelva, worden we verrast door een verkeersbord dat aangeeft dat er een heuveltje volgt met een stijging van maar liefst 20%, Bienvenido a Espagna. Met een klein verzetje draaien we daarna de kuiten weer wat soepel.
De provinciale weg naar Huelva is niet spectaculair. Het is een overbruggingsstuk naar het Donana-natuurgebied. We komen eerder aan dan verwacht. Vlak voor we de stad binnenrijden vrezen we de grote brug met al het snelverkeer te moeten gebruiken, maar twee Spaanse fietsers wijzen ons de weg naar een lange fiets- en loopbrug. Deze is slecht aangegeven voor vreemden. We krijgen een geweldig zicht op de stad, de haven, de rivier. De avondzon kleurt de stad. Eenmaal in het centrum van de stad valt op dat Spanje veel levendiger is in vergelijking tot Portugal. Op een plein klinkt muziek. Merenque, salsa, spaanse popmuziek. We willen de Portugezen zeker niet tekort doen, maar na drie weken zijn we wel een beetje toe aan 'ons' Spanje.

Op internet hadden we al eerder een 4 sterren hotel gereserveerd voor weinig geld. Na tienen 's avonds gegeten en daar ook nog eens onverwacht 20% korting. 'Precio Anticrisis 20%'. We blijven echte Nederlanders.

Lekke band

Vandaag redelijk vroeg op pad gegaan. We fietsen onder de brug door en draaien naar rechts om uiteindelijk weer op de hoge boogbrug uit te komen. In een mum van tijd hebben we Tavira verlaten en zitten we weer aan de kust. Opnieuw slikvelden en zoutaanwinning. De achterband van Jan is een beetje zacht en over de onverharde weg, met stenen en gaten en kuilen, is het snel duidelijk: lekke band. We pompen de band nog even hard op om zo het volgende dorp te bereiken en dan in alle rust de band te verwisselen of te plakken. Honderd meter voor het dorpje gaat het niet langer. Het gaatje is snel gevonden en geplakt. Die Schwalbe Marathon banden lijken onverwoestbaar en het is geweldig fietsen op deze band op onverhard terrein, maar we hebben (voor het eerst weliswaar) een lekke band. We moeten nog een km of 20 afleggen voordat we het eindpunt van de Ecovia hebben bereikt. Onze frustraties over de erg slechte bewegwijzering hebben we al regelmatig beschreven. Omdat het aan de andere kant toch ook wel weer door prachtige landschappen voert, waar je anders niet zou komen, blijft er uiteindelijk een kleine voldoende over. Al met al zijn we wel veel tijd kwijt geweest met het zoeken naar alternatieven. Het grootste obstakel vandaag was een vier meter brede geul waar de brug volledig was verdwenen. Weliswaar een droge bedding met veel keien, maar de fietsen moesten we helemaal afzadelen en aan de andere kant weer opzadelen.

Aan de zuidkant komen we Vila Real de St. Antonio binnen en rijden tegen de grensrivier met Spanje aan. Geheel rechts de Atlantische Oceaan en naar links zien we het Spaanse Ayamonte aan de overkant van de Guadiana liggen. We zoeken naar het eindpunt van de Ecovia, maar kunnen het niet vinden. Het is waarschijnlijk verstopt tussen alle kermistenten en talloze woonwagens die hier nu staan. Het lijkt erop dat ze gaan opbreken.
Zittend op het buitenterras (21.00 uur), pal naast de wekelijkse markt (potten, pannen, kleden, tassen, etc.) en met uitzicht op de lichtjes van Ayamonte aan de overkant van de rivier, sluiten we voor onszelf Portugal af.
Morgen (zondag) de oversteek.

Roosvicee

Gisteravond voor het eerst het restaurant van een camping bezocht. Een bont gezelschap strijkt neer op het terras. Engels is uiteraard de voertaal. Conversaties zijn goed te volgen, behalve van de Engelsen zelf. Zeker 6 verschillende onverstaanbare engelse dialecten hebben we waargenomen. We konden slechts een enkele zin goed begrijpen, 'one beer in one hand, a cigaret in the other' . Een levendig geheel en dat is op menige camping wel eens anders. Het restaurant is de pub, zoals de satelietschotel alles brengt waar ze thuis het hele jaar naar kijken. En vanmorgen hebben we gezien dat ze daar ook mee op staan. Filemeldingen op de rondwegen van Londen. Sommigen, en dat geld ook voor de Nederlanders, gaan hier zelfs wonen. Vroeger woonde alleen Willem Frederik Hermans in Parijs en Gerrit Komrij in Portugal. Maar die Gerrit zag het op zeker moment aan komen; 'of het is in Nederland te koud of te ongezellig'. Er was in ieder geval iets niet pluis in Nederland volgens hem. En zoals de Engelsen zichzelf blijven, zo gaat dat ook met de Hollanders volgens Gerrit Komrij. En onze gewezen 'dichter des vaderlands' kon het kernachtig omschrijven. 'thuis drinken ze roosvicee en hier drinken ze ook roosvicee'.

We hadden ons voorgenomen om misschien de Spaanse grens te halen, maar we kwamen pas laat op gang en het was zeker 13.00 uur voordat we in het zadel zaten. De Ecovia liep achter de camping langs, evenwijdig met de spoorlijn. Maar al snel konden we niet verder. Opgebroken weg en wel zodanig dat we de fiets niet met alle bagage over de brede geul konden tillen. Er bleef niks anders over dan de N125 te nemen. Bij Fuzeta rijden we het dorp weer in en de lokale kroegbaas zet ons weer op het goede spoor. En deze keer een van de mooiste stukken op het Ecovia-pad. Ten oosten van Faro heb je nauwelijks meer stranden. Veel slikvelden en geulen die bij eb droog komen te liggen. Voor de vogelaar een waar paradijs. Flamingo's, talloze steltlopers, nog een ooievaar, etc. We kunnen er niet genoeg van krijgen.

Tussen al dat moois nog wat hardwerkende Portugese arbeiders die in de zoutpannen bezig zijn. Bij aankomst in het verrassend fraaie Tavira nuttigen we een Sagres-biertje en leggen ons daarmee neer bij het onvermijdelijke. Morgen weer een dag. Er waait een warme wind en als het goed is dan hebben we die morgen pal in de rug. Dan is het bereiken van de grensplaats Vila Real de Santo Antonio een fluitje van een cent.

Een rustig dagje

Ontbijt op een terras in Faro. Het is nog steeds goed weer. Ook voor deze omgeving is het een extreem warme periode. Late summer zoals iemand het hier noemde. Het is 5 oktober en het is nationale feestdag. Dia de Republica, Dag van de Republiek. Op 5 oktober 1910 vindt een grote volksopstand in Lissabon plaats. Hierbij wordt de monarchie definitief beëindigt. Koning Manuel II vlucht naar Engeland en ene Teófilo Braga wordt interim-president.
We gaan slowly richting Spaanse grens. Even voorbij Olhao, 15 km verderop, besluiten we al om onze tent op te zetten. Het is nog maar drie uur in de middag. Het is een mooie rustige camping met veel schaduwplekken. En veel Engelsen die zich blijkbaar hier al gaan nestelen voor de komende winter. Grote campers met grote satelietschotels. We komen hier ook het oude mannetje tegen die we al ontmoet hebben in Sagres. Heeft ook een fiets aan boord van zijn oude Citroen bestelbusje met Hymer-opbouw. Sparta-fiets, met trapondersteuning. Hij is voorlopig alleen op stap. Wilde toch wel eens onder de Pyreneeën kijken. Daar had zijn vrouw geen zin in. Uiteindelijk komt ze over een paar dagen met het vliegtuig in Faro aan. Gaan dan samen de Spaanse kust verkennen.
Morgen de laatste 40 km tot de Spaanse grens.

Naar Faro

Het was even zoeken alvorens we Albufeira weer uit zijn. En wat is 'uit'. We blijven in stedelijk gebied fietsen. Af en toe een stuk waar nog niet gebouwd wordt. Ondanks de slechte economische situatie in Portugal zien we toch nog veel (vnl. jonge) bouwvakkers aan het werk. Dat valt ons de hele rit vanaf Lissabon al op. En rond het middaguur zien we ze vaak lunchen in de eenvoudige eettentjes en kroegen. Een pasta, tosti of sandwich met daarbij steevast een flesje bier. Vaak werpen ze van een afstand een snelle blik op onze fietsen om dan ook gelijk naar onze richting te kijken. En je ziet ze denken 'die zijn gek'.
We pikken de Ecovia weer op en 300 meter verder zijn we die al weer kwijt. We trekken door Santa Eulalia,en Olhos de Agua en krijgen (toch weer op de Ecovia) dan een stukje mooie natuur. Vervolgens Vilamoura, Quarteirao en komen dan van het ene op het andere openbare golfterrein.

Na Quinta da Lago rijden we opnieuw zo'n golfterrein op, omdat opnieuw de bewegwijzering te wensen over laat. Volgens een man op een gemotoriseerde driewieler kunnen we met onze fietsen wel doorrijden. We fietsen langs de randen van de green en 'geruite broeken' kijken verschrikt op. We besluiten uiteindelijk terug te gaan.
Tegen 19.00 uur komen we via de drukke N125 in Faro aan. We kloppen aan bij een hostel. Maar die zit, behalve de slaapzaal, al vol. En op een of andere manier vinden we dat niet goed genoeg. We worden verwezen naar een 'pensao' aan de andere kant van het plein. Een Engelse 'heks' doet open. Ze heeft plaats, maar de fietsen kunnen niet binnen. Zo op het oog lijkt het een goed adres. Bij nader inzien toch te veel voor het geld. Een eenvoudige douche-constructie op de kamer. Met enig hocus pocus krijgen we de schuifdeurtjes aan het schuiven, de wc-bril kan niet recht overeind omdat het toilet iets te dicht tegen de muur staat en de laaghangende stortbak de bril terug laat vallen. Ons gratis advies: volgende keer een paar tientjes meer investeren en alvorens aan de slag te gaan een rolmaat ter hand nemen om een en ander beter op maat te monteren. De 'Watson' tv (nooit van gehoord) en de bijbehorende afstandsbediening blijken niet bij elkaar te horen, dwz de drukknoppen geven geen signaal door. Of de Watson, een tegendraads model uit het eerste Engelse industriële tijdperk, vertikt het om te gehoorzamen.
Het schijnt morgen een nationale feestdag te zijn. Daarom waren er vannacht luidruchtige jongeren nog laat op straat. Af en toe, vanuit het raam, een blik geworpen op onze fietsen die moederziel alleen op straat staan. Onaangeroerd staan ze er nog.
Na Faro het laatste stuk naar de Spaanse grens. Naar verluid een mooi stuk met aardige campings aan of nabij de kust. Er gaat niets boven kamperen.

Alle dagen feest

We hebben het Ecovia-fietspad verder gevolgd richting Albufeira. De populairste vakantiebestemming hier aan de zuidkust. Het voordeel van de Ecovia is dat het je langs de mooiste plekjes brengt. En vaak op onverharde wegen, waar je alleen als fietser komt. Dat er af en toe een steil stukje in zit met veel losse stenen nemen we op de koop toe. Soms heb je geen grip meer met je achterwiel en moet je, als je ook nog eens omhoog moet, wel eens afstappen en met de fiets aan de hand (en 25 kilo bagage) een stukje lopen. Al met al hebben we de zwaarste stukken al gehad.

We zijn al vrij snel in de badplaats Armacao de Pera. Bij de Tourist-office is gratis wifi. Eindelijk gelegenheid om het verslag van de laatste twee dagen op ons weblog te plaatsten. We slaan wat broodjes, beleg en het nodige 'gezond' in en zoeken een mooie strategische plek om de middaglunch te nuttigen. Uiteraard met uitzicht over zee.
Het is nog een kilometer of vijftien tot Albufeira. Dus we doen rustig aan. Onderweg komen we pal aan zee nog een natuurgebied tegen met, hoe kan het ook anders, Nederlandse vogelaars. We zien: flamingo's, grote zilverreiger, kluten, steltkluten, dodaars, grutto's, aalscholvers, tapuiten, Adouins meeuwen (en niet onze eigen zilvermeeuw zoals we tot nu toe gedacht hadden). Ervaringen nog even uitgewisseld wat we wel of niet gezien hebben onderweg.

Bij binnenkomst van Albufeira nemen we niet de brede autoweg die naar de binnenstad voert, maar slaan gelijk rechtsaf om via de 'achterdeur' de boulevard op te rijden. Met de fiets kom je dan, zo hebben we geleerd uit ervaring, op de wandelboulevard. En zo ook deze keer. Als fietser tussen 'Henk en Ingrid' en 'William en Sarah'. Ook hier hetzelfde beeld, n.l. (sportieve) senioren en jonge ouders met jonge kinderen. En: Britten die er wel heel blank uit zien. Te veel zon is zeker niet goed voor onze huid, en ook de Engelse zomer was slecht, maar wat hier voorbij komt aan 'bakkersknechten' is met geen pen te beschrijven.

Er is veel hotelaccommodatie en het aanbod is minder in vergelijking met de zomer, dus we gaan op zoek naar een goed onderkomen voor een redelijke prijs. Het eerste hotel, met uitzicht op zee vraagt 85 euro. Resoluut slaan we dit aanbod van de hand. Het is dan wel in alle opzichten een prima hotel, maar voor die prijs en ook nog wel lager moeten we we wel iets anders kunnen vinden. We komen uiteindelijk uit op een adres, met een prachtig uitzicht over de stad en een privé-zwembad voor 40 euro. Een prima locatie, alvorens de laatste stukken naar de Spaanse grens af te werken. We blijven hier twee dagen o wat meer tijd te besteden aan het lezen van een boek.

Regelmatig vliegen de Transavia's over om in het dichtbij gelegen Faro de nieuwe lading toeristen af te leveren. Het ontbreekt de vakantieganger aan niets. En je kunt er van vinden wat je wil, maar het is wel ' mooi' vorm gegeven. En toegankelijk voor iedereen. Roltrappen om naar hoger gelegen delen van de stad te komen b.v. Overdag is het redelijk rustig, maar s' avonds ontwaakt 'het beest' en ben je overgeleverd aan de duivel en zijn malle moer. De binnenstad is een attractiepark geworden. Panfluiters verkleed als Inca's met een duivelsmasker en live optredens van tweederangsartiesten. De 'kermis' gaat nog lang door. Als we aan het eind van de avond vanaf onze riante locatie, op ons 'eigen' terras, op het rumoer neerkijken, kunnen we meezingen met de liederen die uit een vlakbij gelegen karaoke-bar opstijgen. We weten ons nog maar net in te houden. En dat valt niet mee in de wereld van 'alle dagen feest'.

Tegenwind

Zaterdag 01-10-2011

Vrijdagnacht ontwikkelde zich een wind aan de zuidkust. Het luifeltje vd tent was losgeraakt en klapperde nogal. Bij t opstaan waren de temperaturen nog steeds hoog, dus geen storm met onbestendig weer. Als we Lagos via de voetbrug, die over de inham ligt, verlaten merken we dat we wind tegen hebben op de weg naar Portimao. Op de momenten dat de weg naar boven draait vangen we de volle stormwind vanuit zee. We komen amper vooruit. Als we dan uiteindelijk Portimao binnen rijden krijgen we een nieuw probleen, een donkere tunnel. Mbv een paralelweg weten we die te ontwijken. We komen  uit bij het prachtige strand dat idyllisch tussen de rotsen ligt.  En als  het ergens mooi is dan is er veel volk. Ook hier. Hier en daar, ondanks de strakke wind, een dobberaar in zee. Voor de rest veel chagrijnig kijkende  mensen. Reden: de wind. We rijden triomfantelijk over de boulevard waar zelfs een fietspad voor ons is aangelegd. We laveren tussen de vnl oudere toeristen door. Terrassen zijn deze tijd v h jaar magertjes bezet. 'Happy hour' en 'large beer 1 euro'. Na een pasta en een large beer besluiten we toch door te fietsen. We hebben bijna het havengebied verlaten als twee oudere dames in t nederlands ons toespreken 'jullie zijn ver van huis?' En op t punt waar we mbv een brug Portimao weer verlaten zien we opeens de markering van het Ecovia-fietspad. In een motel, waar de grandeur al jaren af is, 'slaan we onze tenten op'. De wind is inmiddels grotendeels gaan liggen.

       

Het fietspad is zoek

We hadden er al een beetje rekening mee gehouden. Maar dat we al zo snel het ecovia-fietspad kwijt zouden raken, was ook voor ons een verrassing. Na een kartier zoeken in Burgau hebben onze eigen route uitgestippeld. Ook niks mis mee. In Luz nog even gehoopt dat t pad uit het niets op zou duiken, maar helaas. Nog een grote groep oudere amerikanen en canadezen ontmoet die hun jaarlijkse fietsvakantie (zonder bagage) dit jaar in zuid-portugal hebben georganiseerd. Ondanks het overgewicht van de mannen en vrouwen trokken ze zichzelf als een dieseltreinen tegen de heuvels omhoog. Het was weer erg warm en dus zijn we om 16.00 uur er mee gestopt. We zijn neergestreken in het erg toeristische  lagos. Maar ondanks dat kost de camping maar een tientje per nacht. Morgenvroeg verder langs de kust. Het schijnt richting albufeira steeds drukker te worden. Voordeel is wel dat in t weekend er minder verkeer is.