Ricky, Sancho Panza en klantvriendelijkheid

De voorkant van de krant van maandagmorgen: 'Wolfswinkel Matador'. Het is het succes van de eenvoudige Utrechtenaar die (samen met Stijn Schaars) furore maakt bij de Portugese topclub Sporting Lissabon. Wat gaat er schuil achter dit succes. Het antwoord ligt niet voor de hand. Maar uiteindelijk is het eenvoudig. Sinds onze aanwezigheid in Portugal gaat het bijzonder goed met Sporting en in het bijzonder met onze 'jongens'. Evenals in Outao, waar de beide Hollanders, na onze binnenkomst in de campingkantine, gelijk in de eerste twee minuten al scoorden, gebeurde dat ook zaterdagavond in Castro Verde. We besloten die avond in de lokale gaarkeuken, vlak bij het hotel, te gaan eten. Voor 7 euro een voedzame maaltijd. Jong en oud had zich daar verzameld om naar Sporting tegen Setubal te gaan kijken. Bij binnenkomst werd even raar opgekeken naar de vreemdelingen. We zoeken een strategische plek uit. De eerste fles Sagres staat nog maar amper voor onze neus en de menigte veert op. Met een geplaatst schot in de rechterbovenhoek scoort in de 15e minuut ...... jawel, Ricky van Wolfswinkel. De in een euforische stemming geraakte buurman kijkt ons aan en wij antwoorden met een Stan Laurel - knikje, 'zo doen we dat in Nederland'. De stand 3-0 komt in beeld. In de eerste minuut Stijn Schaars en in de 7e van Wolfswinkel.

Vanuit de plaats waar we eigelijk niet wilden zijn vertrekken we al vroeg om de oorspronkelijke route weer op te pakken. Prachtig weer en mooie uitzichten. Net voor we het eerste dorpje bereiken maken we een foto van een boerentafereel. De veeboer geeft te kennen dat hij in een shovelbak een dood varken heeft liggen en hij staat erop dat hij daarmee op de foto wil. En even later staat het stekelige varken (in de bak) en de trotse boer (achter het stuur van de tractor) op de foto.

In een gestaag tempo peddelen we voort. In het kleine dorpje bij het Estacao de Ourique gaan we iets koels drinken. We stappen een klein cafe binnen. En het is alsof we een schilderij binnen stappen van Jan Steen, levendig en chaotisch. Op de vloer liggen schedels van bokken, verfpotten en schildergereedschap en achter de geïmproviseerde bar staat een lachende man die nog het meest lijkt op de schildknaap Sancho Panza of een Mexicaanse gringo. Hij draagt een voetbalshirt, die gezien de glans, al tijden niet meer met water in aanraking is geweest. Ook hier ontkomen we niet aan een fotosessie. Hoogtepunt hiervan, man met Benfica - gedenkbord. In Garvao besluiten we de hongerige maag te stillen. De kroegbaas roept zijn vrouw en in overleg met haar bepalen we wat ze voor ons gaat klaar maken met behulp van de beschikbare etenswaren. Klantvriendelijk dus.

Tot aan Sao Martinho das Amoreiras gaat het golvend op en neer. Een mooie route met amper verkeer en tegen alle verwachting in allemaal verharde wegen. Om half acht komen we in Santa Clara -a-Velha aan. Even lijkt het erop dat er geen slaapgelegenheid is, de schrik slaat ons bijna om het hart, maar een bewoner verwijst naar een heuvel vlak achter het dorp. Na een steile beklimming, het is nog net geen beklimming van de Alto de El Angliru, komen we bij een tot luxe vakantieoord verbouwde boerenhoeve. Met zwembad en uitzicht over de heuvels van de Alentejo.

Vanmorgen maakt de laaghangende mist al snel plaats voor de zon. We besluiten hier maar een dag te blijven. Lezen, uitrusten en vooral onszelf goed verzorgen.
Morgen verder op weg naar de kust.