Naar Beja

De buurman uit Kijkduin maakt de caravan weer rijklaar. Daar komt het nodige gereedschap aan te pas. Ik kan het dan ook niet laten om te zeggen: 'goed gereedschap is het halve werk'. Hij gaat op weg naar de zuidkust. 'Kan de hond lekker zwemmen in de zee, daar is ie gek op. Een kennis van ons fietst ook veel, maar laat mij maar lekker wandelen met de hond'.

Het duurt een uur alvorens we de stad Evora uit zijn. We zoeken de N254 en op een of andere manier komen we wel op die weg, maar het is de noordelijke variant. En we moeten naar het zuiden. Niet goed opgelet dus. Als we dan eindelijk op de weg naar Aguiar zijn dan valt het ons op dat er nauwelijks verkeer is op deze prima geasfalteerde weg. En met een licht briesje in de rug trappen we lekker door. Het landschap is het eerste deel niet erg boeiend, maar we zien wel een klapekster op een telefoondraad zitten. Eigenlijk verwachten we hier de grauwe klauwier en de roodkopklauwier. Na het kale deel in het begin volgt er een wisselend landschap. Eucalyptusbomen, steeneiken, kurkeiken, olijfbomen. In Viana do Alentejo willen we in het dorpshart, in de schaduw, onze zelf meegebrachte lunch nuttigen. Maar daarvoor moeten we wel eerst een kasseiweg steil omhoog fietsen. We worden beloond met een plek op het intieme Praca de Republica. Met uitzicht op de prachtige dorspsfontein, de Fonte das Freiras (nonnenfontein).

Vlak voor Vila Ruiva zien we 3 raven rondcirkelen. Naar Cuba laten we ons lekker uitvieren. Het loopt lichtjes af. Cuba zelf ligt uiteraard weer op een heuvel. Een redelijk nieuw standbeeld van Colon (Columbus) siert het dorpsplein. Op een plaquette wordt uitgelegd dat uit nader onderzoek wel degelijk is gebleken dat Columbus een Portugees was en geen Spanjaard. Het is dan nog 30 km naar de stad Bejo. We komen uit op de drukke IP2. We maken 1400 meter gebruik van deze weg en besluiten om bij Sao Matias achterlangs via een onverharde boerenweg de stad te bereiken. Bij een driesprong moeten we kiezen.

Een schaapherder die toevallig met zijn kudde passeert wijst ons de goede weg. De weg is vol stenen, kuilen en gaten. De Santossen en vooral de Marathon Dureme-banden bewijzen hun waarde. We ploegen voort op de grote stille vlakte. Twee fietsers en een zon die steeds lager aan de horizon komt te staan. Als we uiteindelijk Beja in fietsen is de zon net onder gegaan. Goeie timing. We hebben geen zin meer om de camping te zoeken en slapen vannacht in Residencial Santa Barbara. Het was een mooie dag.