Het einde van Europa

Gezamenlijk met het Vlaamse echtpaar vanmorgen ontbeten in het hostel. En als u mocht denken dat de vorming van een nieuw kabinet in Vlaanderen het gesprek van de dag is, dan heeft u het mis. De Vlaming maakt zich zorgen over de Ronde (met hoofdletter). En om precies te zijn over het ontbreken, vanaf 2012, van de Muur (weer met hoofdletter). Het ontbreken van de Muur van Geraardsbergen in de Ronde van Vlaanderen is het gesprek van de dag in Vlaanderen. Het is maar dat u het weet. Een mooi begin van de dag wat ons betreft. Liefde voor de fiets en de fietssport.

De dag stond in het teken van de kaap. Het meest zuid-westelijke punt van Europa. In vroeger dagen het einde van de aarde. Finisterra. De weg er naartoe was afwisselend, parasoldennen, pijnbomen, eucalyptusbomen, en bij Carrapateira een duinlandschap. Hoe dichter we bij de Cabo (kaap) de Sao Vincente komen hoe lager de begroeiing. Het laatste stuk, even buiten Vila do Bispo, is een onverharde weg door een bijna kaal en ruig landschap. Een prachtige aanloop naar het einde van de wereld. Naar historisch belangrijk gebied. Hier vocht per slot van rekening de Engelse admiraal Nelson zijn beroemde zeeslag uit met de Spanjaarden. De laatste kilometer gaat weer over asfalt.

De weg naar de Cabo is geplaveid voor de moderne toerist. Voor de touringcars, de campers, de dagjesmensen. Voordat we uiteindelijk bij de vuurtoren aankomen fietsen we langs een soort braderie, stalletjes met allerhande prullaria. En tot overmaat van ramp is de vuurtoren zelf niet van dichtbij te benaderen. En het museum is ook al gesloten. Het is bijna 18.00 uur. Hebben we er een hele dag over gedaan om dit punt te bereiken en dan dit. Nog wel een paar mooie kiekjes geschoten. En dit mag dan wel het einde van Europa zijn, voor ons is dit punt het begin van de Ecovia-fietsroute, die langs de hele Portugese zuidkust is aangelegd. Tot aan de Guadiana, de grensrivier met Spanje. Lang leve de fietsers.